Kamila Marcinków - Wiewióra

ATRAKCJE TURYSTYCZNO - PRZYRODNICZE LEŚNICTWA KŁODOBOK

Lasy Leśnictwa Kłodobok są cenne pod względem przyrodniczym, dlatego jego walory wykorzystać należy w celach turystycznych i edukacyjnych. Służyć temu miałoby wyznaczenie przyrodniczych ścieżek edukacyjnych. Podczas ich przemierzania turyści i uczniowie poznawaliby rzeźbę terenu, szatę roślinną, faunę oraz historię tego obszaru. Oprócz znaczenia dydaktycznego, ścieżki pełnią ważne funkcje wychowawcze rozwijając wrażliwość na piękno przyrody, budząc poczucie współodpowiedzialności za otaczającą nas naturę oraz kształtując postawę ekoturystyki.

Trasy zaproponowanych przeze mnie dwóch ścieżek przyrodniczo-dydaktycznych „Wąwozy Biechowskie" oraz „Las Cieszanowski” pozwalają na wskazanie najbardziej interesujących obiektów przyrody ożywionej i nieożywionej Leśnictwa.

Proponowana ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna „Wąwozy Biechowskie" swoją różnorodnością służy wielu celom m.in.:

- ukazanie zróżnicowanego drzewostanu oraz zbiorowisk roślinnych Leśnictwa;

- zapoznanie z unikatowymi formami rzeźby terenu (szczególnie w proponowanym rezerwacie przyrody Wąwozy Biechowskie);

- wskazanie stanowisk gatunków roślin objętych ochroną częściową i całkowitą oraz roślin rzadkich;

- przedstawienie procesów biologicznych i ekologicznych zachodzących w ekosystemach     leśnych (sukcesja ekologiczna, przystosowanie roślin egzotycznych do tutejszych warunków, naturalne odnowienia drzewostanu;

- zwrócenie uwagi na gatunki fauny tego terenu;

- wskazanie obszaru źródliskowego Starej Strugi;

- zapoznanie z historią parku przypałacowego w Biechowie;

 

Długość trasy wynosi około 5 km . Na przebycie tego dystansu pieszo potrzeba co najmniej 2 godziny, zaś rowerem ok. l godzinę. Na ścieżce proponuje się trzy przystanki.

Początek proponowanej ścieżki znajduje się przy wjeździe do dawnej posiadłości rodziny Matuschke, czego pozostałością są dwa obeliski, na których dawniej umieszczone były kamienne lwy. Obszar, przez który prowadzi początek ścieżki, był kiedyś parkiem powstałym w pierwszej połowie XIX wieku, równolegle z neorenesansowym pałacem oraz kaplicą. Urozmaicony drzewostan parku powstał ok. 1850 roku. Graf Maruschke zbudował tu także pola golfowe oraz cmentarzysko dla psów, których jednak nikt nie potrafi dziś zlokalizować. Prawdopodobnie pozostałością po dawnych czasach są gatunki takich roślin jak mahonia pospolita Mahonia aąuifolium czy okazałe krzewy rożaneczników kotawbijskich odm. Grandiflorum.

Oprócz znaczenia historyczno-kulturowego miejsce będące początkiem ścieżki obfituje w rośliny będące pod prawną ochroną. Obok kamiennych obelisków rośnie kruszczyk szerokolistny Epipaciis hellehorine, bluszcz pospolity Hedera helix oraz: barwinek pospolity Vinca minor.

Tuż za dawnymi lwami droga schodzi nieco w dół i rozwidla się. Należy skręcić najpierw w prawo, w drogę wiodącą przez wzgórze porośnięte ponad stuletnimi dębami. Trasa prowadzi następnie przez bory sosnowe, gdzie podziwiać można ogromne mrowiska ogrodzone w celach ochronnych. Owady te spełniają bardzo ważne funkcje sanitarne w ekosystemach leśnych, odżywiając się owadami uciążliwymi dla gospodarki leśnej.

Następnie należy skręcić w lewo, a na kolejnym skrzyżowaniu dróg w prawo. Ścieżka prowadzi w połowie łagodnego stoku. Po prawej stronie drogi wczesną wiosną oraz w porach deszczowych tworzą się rozległe rozlewiska. Po lewej stronie drogi wzgórze porośnięte jest dość suchym drzewostanem świerkowym, a następnie sosnowym z domieszkami dębu, brzozy i grabu.

Idąc dalej spotykamy duży plac, który również jest pamiątką dawnych lat świetności parku biechowskiego. Była to prawdopodobnie bażanciarnia lub miejsce wypoczynku i zabaw gości i gospodarzy pobliskiego pałacu. Zaplanowany jest tutaj pierwszy przystanek.

W okolicy pierwszego postoju można podziwiać dwa okazałe krzewy rododendronów (wysokość ponad 5 m). Są szczególnie warte zobaczenia w okresie kwitnienia tj. w maju. Tymczasem rozlewiska po prawej stronie drogi tworzą teraz regularny strumień, który zasila znajdujące się nieco dalej stawy. Woda wypływająca ze stawów jest głównym źródłem zasilania rzeczki Korzkiew. Na brzegach strumienia oraz stawów wiosną zakwitają zawilce gajowe Anemone nemorosa oraz knieć błotna Caltha palusiris, zaś po rosnących tutaj świerkach pnie się bluszcz pospolity Hedera helix.

Warto pójść nieco wyżej, aby z perspektywy lasu zobaczyć neorenesansowa posiadłość powstałą w pierwszej połowie XIX wieku. Na wzniesieniu, na osi frontu pałacu, usytuowana jest neogotycka kaplica, której odnowiona niedawno elewacja przypomina o dawnych latach świetności. Przy szosie, prowadzącej obok zespołu pałacowego, pozostały jeszcze fragmenty murów, które gęsto porasta bluszcz pospolity Hedera helix. W warstwie zielnej rosną również: zawilec gajowy Anemone nemorosa, konwalia majowa Convallaria majalis, barwinek pospolity Yinca minor, ziarnopłon wiosenny Ficaria vema, złoć żółta Gagea lutea oraz fiołek leśny Viola sihestris.

Tuż przed stawami trasa skręca w prostą drogę obsadzoną szpalerem kasztanowców Aeaculus htppocastanum. Aleja wygląda szczególnie atrakcyjnie podczas kwitnienia oraz jesienią, kiedy liście przybierają żółto-brązowe barwy. Na prawym poboczu drogi rośnie m.in. fiołek leśny Viola silvestris, perłówka zwisła Mulica nutans, czartawa pospolita Circaea litteliana oraz chroniona przytulia (marzanka) wonna Galium odoraturn.

Aleja kasztanowców ma ok. 200 metrów i tuż za nią skręcamy w lewo w kierunku projektowanego rezerwatu Wąwozy Biechowskie. Droga jest położona na stoku przeciwległym głębokim parowom, dzięki czemu można zobaczyć ok. 20-metrowe różnice wysokości oraz podziwiać 150-letnia żyzną buczynę niżową i sudecką. O wieku buków świadczą nie tylko ich okazałe wymiary, ale również mocno przerośnięte daty wyryte w korze. Odczytać można m.in. rok 1893, 1928, 1949. Głębokie parowy powstały w późnoczwartowych utworach lessowych poprzez erozję wodną. Na terenie proponowanego rezerwatu stwierdzono 32 gatunki roślin, w tym dwie chronione: przyrulię wonną, Galnim odoratum i konwalie majową C'onval!aria majahs.

Idąc dalej prosto (ok. 800 m podziwiać można zarówno po prawej jak i po lewej stronie bór sosnowy z egzemplarzami ponad 140-letnimi. Dochodząc do kolejnego skrzyżowania leśnych dróg po lewej stronie widoczny jest rozległy krajobraz wyżynny. Ścieżka przyrodnicza skręca tutaj w prawo, wiodąc wśród drzewostanu brzozowego. Po przebyciu ok. 400 m dochodzimy do kolejnego skrzyżowania dróg, przy którym planowany jest przystanek drugi.

W miejscu tym graniczą ze sobą cztery oddziały o zupełnie odmiennym drzewostanie. W części zachodniej (oddział 95) dominuje stary drzewostan dębowy Luzulo-Querceium petraeae o bardzo skromnym runie, w którym przeważa: borówka czarna ''accmnim myrttllus, kosmatka gajowa Luzula nemorosa, perłówka zwisła Meiica niuans, trzcinnik leśny Calomagrostis anmdinacea. Część pomocna (oddział 91) stanowią pasy młodych świerków, dębów i brzóz z bardzo dobrze rozwiniętym piętrem poszycia. Wspomniany oddział 92 to głównie stary drzewostan dębowy, sosnowy i bukowy, w runie których rosną najczęściej borówka czarna Yaccinuim myrtillu oraz narecznica samcza Dryopterisfilix-mas. Bardzo skromne jest tu poszycie. Piętro to stanowią naturalne odnowienia dębu i świerka oraz jarząb pospolity. W części południowej (oddział 96) rośnie głownie brzoza, dąb oraz modrzew.

Okolice drugiego przystanku to idealne miejsce do obserwacji fauny leśnej. W gęstwinie krzewów i młodych sosen usytuowane są paśniki, które umożliwiają spotkanie saren i Capreolus capreolus, dzików Sus scrofa oraz zajęcy Lepiis europaeus. Często widuje się również wiewiórki Scriurus mlgaris oraz lisy Yulpes vuipes. Z gadów żyje tutaj jaszczurka zwinka Lacena agilis, padalec zwyczajny Anguis fragilis, zaskroniec zwyczajny Natrix natrix. Na terenie tym, oddalonym od trakcji komunikacyjnych oraz pól uprawnych, a jednocześnie bogatym w drzewa dziuplaste i krzewy w podszycie, żyje wielu przedstawicieli awifauny. Są to: kos Turdus meruia, słowik rdzawy Luscinia megarhyncłios, dzięcioł duży Dendrncopos major, dzięcioł średni Dendrocopos mejus, dzięcioł zielonosiwy Piciis canus, sikora bogatka Parus major, sikora modra Parus caendeus, sikora sosnówka Parus ater, sikora czubatka Parus cnstatus, sikora uboga Parus palustris, kowabk Sina europaea, sójka Garrulus glandiarius, rudzik Enthacus rubecula, drozd śpiewak Turdus philomelos, dzierzba gąsiorek Larius colluno i in. Stare dęby w oddziale 95 były przed 7 latami miejscem gniazdowania bociana czarnego ciconia nigra. Jednak następujące później zmiany w drzewostanie oraz w warunkach hydrologicznych spowodowały wyginięcie tego gatunku na terenie leśnictwa.

Dalsza trasa ścieżki przyrodniczej prowadzi przez stary drzewostan dębowy, w ostatnich latach przebudowywany. W gniazdowo prowadzonych rębniach powstały suche łąki, na których spotkać można liczne gatunki przetacznika Yeronica sp., wykę zaroślową Yicia dumetorum, dąbrówkę rozłogową Ajuga reptans, zawilce gajowe Anemone nemorosa, czartawę pospolitą Circaea lutetiana oraz chronioną centurię pospolitą Centaurium umbellaium.

Schodząc wąską drogą w dół mijamy niewielki staw powstały przez spiętrzenie wód spływających z okolicznych wzgórz. Zbiornik ma charakter okresowy - w porach suchych jest jedynie zabagnionym terenem. Dzieje się tak z powodu braku stałego źródła zasilania. Bardzo mały przepływ wody, ekspansja roślin oraz spływające ze wzgórz resztki organiczne i nieorganiczne powodują zamulanie i spłycanie zbiornika, który oprócz funkcji wodopojowej stanowi w razie potrzeby zbiornik przeciwpożarowy.

Idąc w dalszym ciągu w dół dochodzi się do skrzyżowania dróg, na którym należy skręcić w lewo. Po prawej stronie mijamy bór sosnowy, w podszycie którego bardzo intensywnie odnawia się naturalnie drzewostan świerkowy. Konkuruje on z ekspansywnie rosnącą tu częściowo chronioną kruszyną pospolitą Frangula alnus.

Po przejściu ok. 250 m skierować się należy utwardzoną drogą w prawo, którą dociera się do miejsca trzeciego przystanku. Najcenniejszym obiektem w jego okolicy jest obszar źródliskowy Starej Strugi - rzeczki będącej lewostronnym dopływem Nysy Kłodzkiej. Teren jest wskazany przez Nadleśnictwo do objęcia prawną ochroną ze względu na osobliwe zbiorowisko roślinności, stanowiące ostoje dla wielu ptaków oraz ssaków (głownie saren). Obszar porasta młody łęg jesionowo-olszowy  Fraxmo-Alnetum.

Z miejsca trzeciego przystanku przejść należy ok. 150 m w kierunku północnym, a następnie skręcić w lewo. Mijając po prawej wilgotny łęg wchodzi się w bór świerkowy z bardzo ubogim runem i poszyciem, w którym wyraźnie widać naturalne odnowienia świerka. Godne uwagi jest bogactwo dziuplastej awifauny. Dzięki zaangażowaniu leśnictwa na rosnących tu drzewach rozwieszonych zostało mnóstwo budek lęgowych.

W ten sposób dochodzi się do szosy łączącej Grodków z Otmuchowem. Ostatni odcinek ścieżki przyrodniczej prowadzi drogą w kierunku Jaszowa, aby po ok. 150 m skończyć się na utwardzonym i ogrodzonym placu. Jest to idealne miejsce biwakowania z zadaszonymi ławkami, wyznaczonym miejscem na rozpalanie ogniska i miejscami parkingowymi. Korzystając z okazji można odwiedzić znajdujące się niedaleko stanowisko naparstnicy zwyczajnej Digiticlis- grandiflora.

Zegar

Dzisiaj jest

piątek,
29 marca 2024

(89. dzień roku)

Święta

Piątek, Wielki Tydzień
Rok B, II
Wielki Piątek Męki Pańskiej

Licznik

Liczba wyświetleń:
1082178

Sonda



Dźwięk

Brak pliku dźwiękowego